Incest ବାପ ଓ ଝିଅ

[Nikita]

ସବୁକାମ ଠିକ ଠାକ୍ ଚାଲିଥିଲା । ସଙ୍ଗିତା ପ୍ରେଗନାଣ୍ଟ ହେଲା ପରେ ସବୁ କିଛି ବଦଳି ଗଲା । ପ୍ରେଗନାଣ୍ଟ ହେବାର ନଅ ମାସ ବେଳକୁ ସେ ଘରର କାମ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ତେଣୁ ବିଜୟର ଭଉଣୀ ଅନୁକୁ ଘରକୁ ଡାକିବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ଅନୁ ଘରର ବଡ଼ ଝିଅ ଏବଂ ବିଜୟ ଠାରୁ ୮ ବର୍ଷ ବଡ଼ । ସେ ବାହା ହୋଇ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଏ ପୁରା ପରିବାରକୁ ସେ ସମ୍ଭାଳି ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ସେ ସଙ୍ଗିତାର ନଣନ୍ଦ କମ୍ ଏବଂ ଶାଶୁ ବେଶୀ ଥିଲା । ଏଥର ବି ସେ ସେହିପରି କାମ କରୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏଥର ସେ କେବଳ ସଙ୍ଗିତାର ଦେଖା ଚାହାଁ କରୁଥିଲା । ଏମିତି ଅନୁ ବି କିଛି କମ୍ ନ ଥିଲା । ସେ କିଛି ପରିମାଣରେ କହିବା ବାଲା ଥଲା । ବୟସ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ତା ଦେହ ବି ଭରପୁର ଥିଲା ।
ଅନୁର ଗୋଟିଏ ଝିଅ । ତା ନାଆଁ ନିଶା । ସେ ବି ଅନୁ ସହିତ ଆସିଥିଲା । ଅନୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ଭାବରେ ଭାଉଜର ଦେଖା ଚାହାଁ କରୁଥିଲା । ସଙ୍ଗିତାର ଡେଲିଭରି ସମୟ ନିକଟ ହୋଇ ଯିବାରୁ ତାକୁ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଭର୍ତ୍ତି କରି ଦିଆଗଲା । ଅନୁ ବି ତା ସହିତ ହସ୍ପିଟାଲ ଗଲା । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବିଜୟ ହସ୍ପିଟାଲ ଯିବା ପରେ ସେ ଅନୁକୁ ଘରକୁ ପଠେଇ ଦେଇ କହିଲା – ତୁ ଘରକୁ ଯାଇ ଆରାମ କର । ମୁଁ ରାତିରେ ଏଠାରେ ରହି ତା’ର ଦେଖା ଶୁଣା କରିବି ।
ଅନୁ ଘରକୁ ଫେରି ମୁହଁ ହାତ ଧୋଇବା ପରେ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଗରମ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଝିଅ ନିଶାକୁ ଶୁଆଇବା ପରେ ତା ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଇବା ନେଇ ଗଲା । ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ଖାଇବା ରଖି ସେ ବାପାକୁ ଉଠେଇବା ପାଇଁ ଲାଗିଲା । କିନ୍ତୁ ତା ବାପା ରାମ ନାରାୟଣ ଶୋଇ ନ ଥିଲେ । ସିଏ ତାଙ୍କ ଝିଅ ଅନୁର ଆସିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ । ଅନୁ ଯେମିତି ବାପାକୁ ନିଦରୁ ଉଠେଇବା ପାଇଁ ହାତ ବଢେ଼ଇଛି, ବାପା ତା ହାତକୁ ଧରି ନିଜ ଉପରକୁ ଟାଣିନେଲେ ଏବଂ ତାକୁ ଦୁଇ ବାହୁରେ ଭିଡ଼ି ଧରିଲେ ।
ଅନୁ: ଆରେ ବାପା! ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷା କର । ଏମିତି ଉତାଲା କହିଁକି ହଉଚ । ମୁଁ କ’ଣ କୁଆଡେ଼ ପଳେଇ ଯାଉଛି । ମୁଁ ତ ଆଜି ସାରା ରାତି ତମ ପାଖରେ ଅଛି ।
ରାମ – ବେଟି, ତୁ ଜାଣିନୁ ତୁ ଯେବେ ଠାରୁ ଆସିଲୁଣି; ମୋ ଦିନ କିପରି କଟୁଚି । ଆଉ ତୁ ତ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଟିକିଏ ଚାହୁଁ ନାହୁଁ ।
ଅନୁ: ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ବାପା, ଦିନ ସାରା ତ ନିଶା ମୋ ସହିତ ଲାଗି ରହୁଚି । ତା ଉପରେ ପୁରା ଘରର କାମ କରିବା ପାଇଁ ହେଉଛି । ମୁଁ ବି ତ ୧୫ ଦିନ ହେବ ଛଟପଟ ହେଉଛି ।
ରାମ - ଆରେ, ଗେହିଁବା ପାଇଁ ସମୟ ମିଳୁନି ତ, ଆସି ମୋ ବାଣ୍ଡକୁ ଟିକିଏ ଚୋଷି ଦେଇ ଯାଆନ୍ତୁନି । ଏ ବୁଢ଼ାକୁ ତ କିଛି ଆରାମ ମିଳି ଯାଆନ୍ତା । ଗତ ଖରାଦିନ ଛୁଟିରେ ତୁ ଆସି ମୋ ବାଣ୍ଡ ଚୋଷି ଯାଇଥିଲି । ବାସ୍ ସେହି ଦିନୁ ନିଜେ ନିଜ ବାଣ୍ଡକୁ ହଲୋଉଚି ।
ରାମ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ବାହାରକୁ ବାହାର କଲେ ।
ଅନୁ: କାହିଁକି, ତମ ବୋହୂ କ’ଣ ତମ କଥା ବୁଝୁ ନାହିଁ ।
ରାମ - ଆରେ ବେଟୀ, କାହିଁ । ସେ ତ ତା ଯବାନୀ ଦେଖେଇ ଦେଖେଇ ମୋତେ ପାଗଳ କରି ରଖିଚି ।
ଅନୁ: (ବାପା ବାଣ୍ଡକୁ ସାଉଁଳେଇ) ଏହା ଅର୍ଥ, ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତମେ ସଙ୍ଗିତା ଠାରେ ହାତ ମାରିନ । ମୋ ଉପରେ ତ ସବୁ ବେଳେ ଚଢ଼ୁଥିଲ । ହେଲେ ତାକୁ କାହିଁକି ଛାଡ଼ୁଚ । ରାମ - ଆରେ ବେଟୀ, ଇଏ ବହୁତ ଭଦ୍ର । ଅନୁ: ମୁଁ କ’ଣ ରାଣ୍ଡୀ ଥିଲି । ମନେ ନାହିଁ, କି କି ବାହାନା କରି ମତେ ତମ କୋଳରେ ବସେଇ ଦେଉଥିଲ । ଆଉ ଘଂଟା ଘଂଟା ଧରି ମୋତେ ସାଉଲୋଉ ଥିଲ ଆଉ ମୋ ଦୁଧ ଚିପୁଥିଲ । ରାମ – ହଉ ହଉ, ତୁ ଏବେ କମ୍ କଥା କହ । ଆଗେ ଏହାକୁ ଚୋଷିଲୁ... ଏବେ ରହ ଆଉ ଏହାକୁ ପାଟିରେ ପୁରା । ମତେ ଆଉ ଛଟପଟ କରନି । ଅନୁ ତା ବାପା ବାଣ୍ଡକୁ ହାତରେ ଧରି ମୁରୁକି ହସଲା । ଆଉ କଥା ନ ବଢେ଼ଇ ପୁରା ବାଣ୍ଡକୁ ପାଟି ଭିତରେ ପୁରେଇ ଦେଲା ଏବଂ ଚୋଷିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ରାମ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଚିତ୍ ହୋଇ ଶୋଇ ଯାଇ ପୁରା ଦମ୍ରେ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ନିଜ ଝିଅ ଦ୍ୱାରା ଚୋଷେଇ ଆଖି ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । ଆଜି ଅନେକ ମାସ ପରେ ତାଙ୍କୁ ଟିକିଏ ସୁଖ ମିଳିଛି ।
ଏପଟେ ଅନୁକୁ ବି ବହୁତ ମଜା ମିଳୁଥିଲା । ଶେଷରେ ଇଏ ତ ସେହି ବାଣ୍ଡ ଥିଲା ଯାହାର ସ୍ୱାଦ ସେ ପ୍ରଥମ ଥର ଚାଖି ଥିଲା । କିଛି ଖଟା ମିଠା ସ୍ମୃତି ତା’ର ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ରହିଛି ଏହି ବାଣ୍ଡ ସହିତ ।
ରାମ – ଓଃ ବେଟୀ, ଆଉ ରହି ହେବନି ମୋର ବୀର୍ଯ ବାହାରିବ... ।
ଅନୁ: ମଃ...ମୁଁ ଆଜି ଏହାକୁ ପୁରା ଚିପୁଡ଼ି ଦେବି...ବାପା...
ଅନୁ ଗୋଟାକ ଯାକ ବାଣ୍ଡ ତା ତଂଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନେଇଗଲା । ରାମ ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ ଗୋଟାଏ ଝଟକାରେ ସବୁ ବୀର୍ଯ ଅନୁ ପାଟିରେ ଢ଼ାଳି ଦେଲେ । କିଛି ସମୟ ଦୁହେଁ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ଶୋଇ ରହିଲେ । ପୁଣି ରାମ ଅନୁର କମିଜକୁ ଉପରକୁ ଟେକିଲେ ଏବଂ ତା ନାହିକି ଚାଟିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ଅନୁ: ଆରେ ବାପା, ନାହି ତମର କେବେ ଠାରୁ ପସନ୍ଦ ଆସିଲାଣି ।
ରାମ - ଆରେ, ବୋହୂ ପୁରା ଦିନ ତା ଗହୀରା ନାହି ଦେଖୋଉଛି । ବାସ୍ ସେବେ ଠାରୁ ତା ନାହିକି ଭଲ ପାଇ ବସିଛି । ଏବେ ବେଟୀ ତୁ ଟିକିଏ ତୋ ନାହି ଚୋଷିବାକୁ ଦେଏ । ଜାଣେ ନାହିଁ ସେ କେବେ ମୋ ହାତକୁ ଆସିବ ।
ଅନୁ: ବାପା, ତମେ ତ ପୁରା ପୁରି ଲଟୁ ଅଛ । ଲାଗୁଛି ତମ ବେହୂ ପାଇଁ କିଛି ଯୋଗଡ଼ କରିବା ପାଇଁ ପଡ଼ିବ ।
ରାମ – ବେଟୀ, ତୁ କ’ଣ ଏମିତି କିଛି କରି ପାରିବୁ ।
ଅନୁ: ବିଲକୁଲ୍ କରି ପାରିବି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଏବେ ସେ ପିଲାର ମାଆ ହୋଇଛି । ବିଜୟ ତା’ର ଖୁବ୍ ଧ୍ୟାନ ରଖିବ । କିଛି ସମୟ ବିତି ଯିବାକୁ ଦିଅ । ଦେଖିବ, ମୁଁ ନିଜେ ତମ ବାଣ୍ଡକୁ ତା ବିଆ ଭିତରେ ପୁରେଇବା ପାଇଁ ଦେବି ।
ଏହା ଶୁଣି ରାମର ସୁକୁଟି ଯାଇଥିବା ବାଣ୍ଡ ଝଟକା ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ରାମ - ଆରେ ବେଟୀ, ମୁଁ ଆଉ ଅପେକ୍ଷା କରି ପାରୁ ନାହିଁ । ଚାଲିଲୁ ମୁଁ ଏବେ ହସ୍ପିଟାଲ ଯାଇ ତାକୁ ବଜେଇ ଆସିବି ।
ଅନୁ: (ହସି) ଏତେ ଦିବାନା ପଣ । ଚାଲ, ଏବେ ମୁଁ କିଛି କରୁଛି ।
ଏହା କହି ଅନୁ ତା ବାପାଙ୍କ ରୁମ ବାହାରକୁ ବାହାରି ଗଲା । ରାମ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ବୋଧେ ଅନୁ ସଙ୍ଗିତାର ନାଆଁ ଶୁଣି ରାଗି ଗଲା କି । ସେ ନିଜେ ନିଜକୁ ରାଗୁଥିଲେ । ଦୁଇଟା ରୁଟିକି ଆଶା କରି ହାତକୁ ଆସୁଥିବା ରୋଟି ଚାଲି ଯିବନି ତ । ସେ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡକୁ ସାଉଁଳେଇବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
କିଛି ସମୟ ପରେ ଡୋରରେ ଠକ୍ ଠକ୍ ଶୁଭିଲା ।
: ବାପା, ମୁଁ ଭିତରକୁ ଆସି ପାରେ କି ।
ରାମ - ଆରେ ଅନୁ, ଏଥିରେ ପଚାରିବାର କ’ଣ ଅଛି ।
ଏହା କହିବା ବେଳକୁ ଅନୁ ଭିତରକୁ ଆସିଗଲା । ଅନୁ ସଙ୍ଗିତାର ଲାଲ ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଥିଲା ।
ଅନୁ: ବାପା, ମୁଁ ଅନୁ ନୁହେଁ । ଆପଣଙ୍କ ବୋହୂ ସଙ୍ଗିତା ।
ଏହା ଦେଖି ରାମ ସବୁ ବୁଝିଗଲେ । ସିଏ ବି ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
ରାମ - ଆରେ ବୋହୂ, ତମେ ଏତେ ରାତିରେ...ସବୁ ଠିକ୍ ତ ।
ଅନୁ: ନାହିଁ, ବାବୁଜୀ, ଯଦି ସବୁ ଠିକ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତା ମୁଁ ଏପରି ଚିନ୍ତିତ କାହିଁ ହୁଅନ୍ତି ।
ରାମ – କ’ଣ ପାଇଁ ତୋର ଚିନ୍ତା ବୋହୂ?
ଅନୁ: ବାବୁଜୀ, ଆଜି କାଲି ବିଜୟ ବହୁତ ଥକ୍କା ଥକ୍କା ଲାଗୁଛନ୍ତି । ଏବଂ ଆସୁ ଆସୁ ଶୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ମୋତେ ସାରା ରାତି ତକିଆକୁ ଧରି ଶୋଇବା ପାଇଁ ପଡ଼ୁଚି । ଆଜି ମୁଁ ରହି ପାରିଲି ନାହିଁ । ଭାବିଲି, ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କଥା ହୋଇ ମନକୁ କିଛି ହାଲୁକା କରିବି ।
ରାମ – କିନ୍ତୁ ବୋହୂ ତୁ ତ ତୋ ଦିଅର ଅଜୟ ସହିତ କଥା ହୋଇ ପାରି ଥାଆନ୍ତୁ ।
ଅନୁ: ବାବୁଜୀ, ଅଜୟ ତ ଏବେ ଛୋଟ ପିଲା, ମୋର ତ ବୟସ୍କ କଥା ହେବାର ଅଛି ।
ରାମ – ଠିକ୍ ଅଛି ବୋହୂ, ଯଦି ତୁ ମାନୁନୁ ତାହେଲେ ଆସି ଯାଆ । କିନ୍ତୁ ମୋର ବି ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତ ଅଛି । ତୋର ଯାହା କଥା ହେବାକୁ ଅଛି ମୋ କୋଳରେ ବସି ହିଁ କରିବା ପାଇଁ ହେବ ।
ଅନୁ: ଇଏ କ’ଣ କହୁଚ ବାବୁଜୀ, ଆପଣ କ’ଣ ଆପଣଙ୍କ ଝିଅକୁ କୋଳରେ ବସେଇ କଥା ହୁଅନ୍ତି ।
ରାମ - ଆରେ ବୋହୂ,ଅନୁକୁ କେତେ ଥର ଲଙ୍ଗଳା କରି ମୋ କୋଳରେ ବସେଇ କାହାଣୀ ଶୁଣେଇଚି ।
ଅନୁ: ଆଉ ଅନୁ ଦିଦି ବି ବସନ୍ତି ।
ରାମ - ଆରେ, ଏମିତି ବସେ ଯେ ତା ପରଦିନ ସକାଳେ ବି ଉଠେନି ।
ଏକଥାରେ ଅନୁ ହସି ଦେଲା । କାରଣ ଏହା ସତ ଥିଲା ।
ଅନୁ: ଠିକ୍ ଅଛି ବାବୁଜୀ, ତାହେଲେ ମୁଁ ବି ବସିବି । ମୁଁ ବି ଲଙ୍ଗଳା ହୋଇ ବସିବି ।
ଏହା କହି ଅନୁ ନିଜ ଶାଢ଼ୀ କାନି କାଢ଼ି ଦେଲା । ଶାଢ଼ୀ ତଳେ ସେ ବ୍ଲାଉଜ, ସାୟା କିଛି ପିନ୍ଧି ନ ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ଶାଢ଼ୀକି ହଟେଇ ସେ ପୁରା ଲଙ୍ଗଳା ହୋଇଗଲା ।
ରାମକୁ କ୍ଷଣକ ପାଇଁ ଏମିତି ଲାଗିଲା ଯେମିତି ସତରେ ଅନୁ ବଦଳରେ ସଙ୍ଗିତା ଲଙ୍ଗଳା ହୋଇ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି । ଏବେ ସେ ସମ୍ଭାଳି ରହି ପାରିଲେ ନାହିଁ । ସେ ଝପଟି ଯାଇ ଅନୁକୁ ଧରି ପକେଇଲେ । ଏହି ପୋଜିସନରେ ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡ ଅନୁର ଗାଣ୍ଡିର ଫାଟକୁ ଛୁଇଁଲା । ରାମଙ୍କର ବୀର୍ଯ ବାହାରିବାର ବହୁତ ନିକଟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ସେ ଅନୁକୁ ନୁଅାଁଇ ଦେଇ ଦୁଇ ହାତରେ ତା ଅଂଟାକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ଜୋର ଝଟକା ମାରିଲେ । ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡର ଅଧାରୁ ବେଶୀ ଅନୁ ଗାଣ୍ଡି ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା । ତାପରେ ସେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦମଦାର ଧକ୍କା ମାରି ତାଙ୍କ ପୁରା ବାଣ୍ଡକୁ ଅନୁ ଗାଣ୍ଡି ଭିତରକୁ ପୁରେଇ ଦେଲେ । ତାଙ୍କ ବାଣ୍ଡରୁ ପିଚ୍ ପିଚ୍ ହୋଇ ବୀର୍ଯ ଅନୁର ମୋଟୀ ଥୁଲ୍ ଥିଲ୍ ଗାଣ୍ଡି ଭିତରକୁ ବାହାରି ଗଲା । ହାଲିଆ ହୋଇ ରାମ ବେଡ଼ ଉପରେ ଶୋଇ ପଡ଼ିଲେ । ପ୍ରାୟ ୧୫ ମିନିଟ୍ ପରେ ଅନୁକୁ ଟିକିଏ ଆଶ୍ୱସ୍ତ ଲାଗିଲା । ସେ ଉଠି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲା । କିନ୍ତୁ ଠିଆ ହେବା ବେଳକୁ ତାକୁ ଭାରି କଷ୍ଟ ହେଲା । ସେତେବେଳକୁ ରାମ ନାରାୟଣଙ୍କ ଜୋଶ ଥଣ୍ଡା ହୋଇ ସାରିଥିଲା । ରାମ – ବେଟୀ, କୁଆଡେ଼ ଯାଉଛୁ? ଏଇଠି ଶୋଇ ପଡ଼ । ଅନୁ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିଲା ନାହିଁ । ଅସନ୍ତୋଷ ଆଉ ରାଗରେ ସେଠାରୁ ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଚାଲିଗଲା । ତାକୁ ଅଟକାଇବା ପାଇଁ ରାମଙ୍କ ନିକଟରେ ଏତେ ଦମ୍ ନ ଥିଲା । ସେ ସେଇଠାରେ ଶୋଇଗଲେ ।