ଭାଇ, ସେ ଲୋକ ତା ବାଙ୍ଗରା, ପାଞ୍ଚ ଫୁଟ ହବ ହେଲେ ତା ବାଣ୍ଡ ତା ଛୋଟ, ହେଲେ ସିଲ ପୁଆ ଭଳି ମୋଟା, ଦେଈ ର
ଆଗରେ ନା ପଛରେ ପୁରେଇଲା ଯେ ଦେଈ ରଡି ଛାଡିଲା ପରା..
ମୁଁ ପଚାରିଲି ଦେଈ କୁ ଗେହିଁଲା କି ନାହିଁ, ସାନ କହିଲା, ଦେଈ ଅଣ୍ଟା କୁ ଧରି କିଛି ସମୟ କରିଛି, ଦେଈ ଦଉଡି ପଳେଇଲା ପରେ ମତେ ତା ବାଣ୍ଡ ଦେଖେଇଲା, ଚକ ଚକ କରୁଥିଲା, ଲାଳ ସବୁ ଲାଗିଥିଲା..
ଦେଈ ଣ ପଳେଇଥିଲେ ତାକୁ କେତେ ସମୟ ଗେହିଁଥାନ୍ତା କେଜାଣି...
ଏମିତି ସାନ ମୋ ଆଗରେ ଲଙ୍ଗଳୀ ହେଇ ତା ବୀଆ ଦେଖାଇ ସୋଇ ତା ଦେଈ ର ଗିହଣା ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରୁଛି, ମୁଁ ଆଉ କିଛି ଣ ଭାବି ତା ବୀଆ କୁ ଦୁଇ ହାତ ଆଙ୍ଗୁଠି ରେ ମେଲେଇ ମୋ ବାଣ୍ଡ କୁ ଧୀରେ କରି ଇଞ୍ଚେ ପ୍ରାୟ ପୁରେଇ ଦେଲି, ଓଃହଃ, ଭାଇ ପୋଡ଼ୁଚି, ବାହାର କର...
କହିଲା..
ମୁଁ କହିଲି ସେତିକି, ଆଉ ପୁରେଇବି ନାହିଁ, ବାଣ୍ଡ କୁ ବାହାର କରି ଛେପ ଟିକେ ବୋଲି ପୁଣି ତା ବୀଆ ରେ ଘଷି ଘଷି ପୁରେଇଲି, ସେତିକି ଗୋଟେ ଇଞ୍ଚି, ତା ବୀଆ ଭିତରେ ମୋ ବାଣ୍ଡ,ଆଉ ଟିକେ କଲେ ସୁପାରୀ ଟା ଟା ବୀଆ ରେ ପଶିଯିବ...
ଧୀରେ, ଏକଦମ ଧୀରେ କରି ସୁପାରୀ କୁ ପୂରେଇଦେଲି ହେଲେ ଆଉ ଆଗକୁ ଗଲେ, ଟା ବୀଆ ଫାଟିବା ସୁନିଶ୍ଚିତ ଆଉ ବ୍ଲଡ଼ ବାହାରିବା ଥୟ..
ମୁଁ ବାଣ୍ଡ ନ ଠେଲି, ତାକୁ ବସେଇ ଦେଈ ତା ଅଣ୍ଟା ଧରି ଆଗକୁ ପଛ କୁ କଲି, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ ଲାଗୁଥାଏ, ପୁରା ବାଣ୍ଡ ତା ଢୁକେଇ ଦିଅନ୍ତି କି, ଯା ହେଲେ ହବ, ପୁଣି ଡରି ଗଲି...
ଯେତିକି ମିଳିଛି, ସେତିକି ଭାଗ୍ୟ...
ତାକୁ ପଚାରିଲି ଆଉ କାଟୁଚି..
ସିଏ କହିଲା, ସେତେ ନୁହଁ..
ମୁଁ କହିଲି ଆଉ ଆଜି ପୁରେଇବିନି ଯେଉଁଦିନ ତୁ କହିବୁ ଭାଇ ମୋ ବୀଆ ରେ ତମ ବାଣ୍ଡ ପୁରା ଢୁକେଇ ଦିଅ, ସେଦିନ ପୁରା ଢୁକେଇ ତତେ ଗେହିବି...
ତାକୁ ଆଗକୁ ପଛକୁ କରୁଥାଏ ମୋ ସୁପାରୀ ତା ବୀଆ ରେ ପଶୁଥାଏ, ବାହାରୁ ଥାଏ, ତିନି ଚାରି ମିନିଟ ପରେ ପ୍ରବଳ ଭାବରେ ବାଣ୍ଡ ରୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ବାହାରି ସବୁ ତା ବୀଆ ଭିତରେ, ଆଉ ବାଣ୍ଡ କୁ ହଲଚଲ କଲିନି, ଯାଉ ସବୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ତା ବୀଆ ଭିତରକୁ ପସିଯାଉ...
ଦୁଇ ତିନି ମିନିଟ ପରେ, ଯେତେବେଳେ ଜାଣିଲି ତା ବୀଆ ରେ ସବୁ ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡିଯାଇଛି, ସେତେବେଳେ ମୋ ବାଣ୍ଡ କୁ ତା ବୀଆ ରୁ ବାହାର କଲି, ତଥାପି କିଛି ବୀର୍ଯ୍ୟ ତା ବୀଆ ରୁ ବୋହି ଆସିଲା..
ସାନ କୁ ପଚାରିଲି, ତତେ କେମିତି ଲାଗିଲା, କହିଲା ଭାଇ, ତମର ଗରମ ଧଳା ଧଳା ସବୁ ଭିତରେ ପଶିଲା ବେଳେ ବହୁତ ବଢିଆ ଲାଗିଲା...
ମୁଁ କହିଲି, ଧୀରେ ଧୀରେ ତତେ ଗେହିଁ ଗେହିଁ ତୋ ବୀଆ କୁ ମେଲା କରିଦେବି ତତେ ଯେଉଁ ମଉସା ଗିହାନ୍ତୁ କି ବାସୁ ଆଉ ପଂଜାବୀ ଗେହୁଁ, ତୋ ବୀଆ ତାଙ୍କ ସମସ୍ତଙ୍କ ବାଣ୍ଡ ଆରାମ ରେ ପୁରା ଗିଳିଦେବ...
ସାନ କହିଲା ସତରେ...
ତାହେଲେ ଦେଈ କାହିଁକି ରଡି ଛାଡିଲା, ତାକୁ ତ ତମେ କରୁଚ..
ମୁଁ କହିଲି, ତା ଗାଣ୍ଡି ରେ ଗେହିଁଦେଲା କି?